Przejdź do zawartości

Julius Schiller

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julius Schiller
Data i miejsce śmierci

1627
Augsburg

Zawód, zajęcie

prawnik, astronom

Julius Schiller (ur. ?, zm. w 1627 roku w Augsburgu) – niemiecki prawnik i astronom[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Szczegóły jego życia nie są dobrze znane; był on nawet błędnie uznany za augustiańskiego mnicha[1]. Schiller żył współcześnie z Johannem Bayerem, także mieszkającym w Augsburgu. Z pomocą Bayera Schiller opublikował atlas nieba Coelum Stellatum Christianum, który ukazał się w 1627, w roku śmierci autora. Był on nie tylko nowoczesnym atlasem, ale także próbą stworzenia chrześcijańskiego obrazu nieba, w którym tradycyjne gwiazdozbiory zostały zamienione na postaci i symbole z tradycji chrześcijańskiej[1][2][3].

Postaci w Atlasie przedstawione są frontem do obserwatora, gdyż zdaniem Schillera oglądanie ich od tyłu byłoby niegodne. W tekście atlasu pojawiły się także nowe nazwy dla planet Układu Słonecznego, takie jak „Gwiazda Adama” zamiast Saturna, „Gwiazda św. Jana Chrzciciela” zamiast Wenus czy „Gwiazda Eliasza” zamiast Merkurego, a Droga Mleczna stała się „Drogą Wszystkich Świętych”[4].

Atlas Schillera pomimo wysokiej jakości był traktowany jako ciekawostka i, w przeciwieństwie do Uranometrii Bayera, nigdy nie zyskał dużego znaczenia[2]. Krytykę rewolucyjnych zmian nazewnictwa można znaleźć jeszcze we wstępie do wydanego 60 lat później atlasu Heweliusza[4]. Konstelacje stworzone przez Schillera pojawiły się jeszcze tylko w jednym dziele, atlasie Harmonia Macrocosmica autorstwa Andreasa Cellariusa z 1661 roku[2]. W odróżnieniu od Bayera, Schiller przedstawił sferę niebieską w postaci lustrzanego odbicia, „z punktu widzenia Boga” patrzącego na nią „z zewnątrz” w kierunku Ziemi. Taki pogląd był zgodny z tradycją tworzenia globusów niebieskich, podczas gdy mapy już powszechnie przedstawiały niebo tak, jak jest widziane z powierzchni Ziemi[2][5]. Tym niemniej pozycje gwiazd wskazane w atlasie były bardzo precyzyjne i oparte na najnowszych dostępnych pomiarach ówczesnych astronomów; oprócz Bayera, Schillerowi pomocą służyli między innymi Tycho Brahe i Johannes Kepler[2][6]. To w tym atlasie po raz pierwszy na mapie pojawiła się Wielka Mgławica w Andromedzie[6], kilka innych mgławic, jak również nowa Brahego i nowa Keplera[4].

Krater Schiller na Księżycu jest nazwany jego imieniem[7].

Gwiazdozbiory

[edytuj | edytuj kod]

Postaci i symbole pochodzące z Nowego Testamentu z reguły znajdujące się na północ od ekliptyki[3].

Uznane przez Międzynarodową Unię Astronomiczną W Coelum Stellatum Christianum Ilustracja
Mała Niedźwiedzica Archanioł Michał
Wielka Niedźwiedzica Łódź Piotra Apostoła
Gwiazdozbiór Smoka Niewiniątka
Gwiazdozbiór Cefeusza Święty Szczepan
Gwiazdozbiór Wolarza Sylwester I
Warkocz Bereniki Biczowanie Chrystusa
Korona Północna Korona cierniowa
Gwiazdozbiór Herkulesa Trzej Królowie
Gwiazdozbiór Lutni Żłóbek
Gwiazdozbiór Łabędzia Święta Helena
Gwiazdozbiór Kasjopei Maria Magdalena
Gwiazdozbiór Perseusza Paweł z Tarsu
Gwiazdozbiór Woźnicy Hieronim ze Strydonu
Gwiazdozbiór Wężownika Benedykt z Nursji
Gwiazdozbiór Węża ciernisty krzew
Gwiazdozbiór Orła Katarzyna Aleksandryjska
Gwiazdozbiór Strzały Włócznia Przeznaczenia
Gwiazdozbiór Delfina Stągiew z Kany Galilejskiej
Gwiazdozbiór Źrebięcia Róża Duchowna (Maryja)
Gwiazdozbiór Pegaza Archanioł Gabriel
Gwiazdozbiór Andromedy Grób Jezusa
Gwiazdozbiór Trójkąta Tiara Św. Piotra
Gwiazdozbiór Wieloryba Święta Anna
Święty Joachim
Gwiazdozbiór Oriona Józef z Nazaretu

Postaci i symbole ze Starego Testamentu zazwyczaj znajdujące się na południe od ekliptyki[3].

Uznane przez Międzynarodową Unię Astronomiczną W Coelum Stellatum Christianum Ilustracja
Gwiazdozbiór Erydanu Morze Czerwone
Gwiazdozbiór Zająca Gedeon
Gwiazdozbiór Gołębia Gołębica Noego
Wielki Pies Król Dawid
Mały Pies Baranek ofiarny
Gwiazdozbiór Rufy, Kila, Żagla i Kompasu (dawny Okręt Argo) Arka Noego
Gwiazdozbiór Hydry Rzeka Jordan (nie mylić z historycznym gwiazdozbiorem Jordanu)
Gwiazdozbiór Pucharu i Kruka Arka Przymierza
Gwiazdozbiór Centaura Abraham i Izaak
Gwiazdozbiór Wilka Patriarcha Jakub
Gwiazdozbiór Ołtarza Ołtarz z ofiarą z chlebów pokładnych
Korona Południowa Korona Salomona
Ryba Południowa Dzban ziarna wdowy z Sarepty (związany z prorokiem Eliaszem)
Gwiazdozbiór Żurawia i Feniksa Arcykapłan Aaron
Gwiazdozbiór Pawia i Indianina Hiob
Gwiazdozbiór Muchy Ewa
Trójkąt Południowy Krzyż św. Antoniego
Ryba Latająca i Złota Ryba Abel
Gwiazdozbiór Tukana i Wąż Wodny Archanioł Rafał

Postacie dwunastu apostołów zastępujące dwanaście znaków zodiaku[3].

Uznane przez Międzynarodową Unię Astronomiczną W Coelum Stellatum Christianum Ilustracja
Gwiazdozbiór Barana Piotr Apostoł
Gwiazdozbiór Byka Andrzej Apostoł
Gwiazdozbiór Bliźniąt Jakub Większy Apostoł
Gwiazdozbiór Raka Jan Ewangelista
Gwiazdozbiór Lwa Tomasz Apostoł
Gwiazdozbiór Panny Jakub Mniejszy Apostoł
Gwiazdozbiór Wagi Filip Apostoł
Gwiazdozbiór Skorpiona Bartłomiej Apostoł
Gwiazdozbiór Strzelca Mateusz Ewangelista
Gwiazdozbiór Koziorożca Szymon Apostoł
Gwiazdozbiór Wodnika Juda Tadeusz Apostoł
Gwiazdozbiór Ryb Maciej Apostoł

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Schiller, Julius. W: Siegmund Günther: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 31. Lipsk: Duncker & Humblot, 1890, s. 249. (niem.).
  2. a b c d e Felice Stoppa: Julius Schiller. Coelum Stellatum Christianum & Coelum Stellatum Christianum Concavum. Augusta 1627. Atlas Coelestis. [dostęp 2017-08-31]. (wł.).
  3. a b c d Kaler 2002 ↓, s. 107.
  4. a b c Jerzy Dobrzycki, Jarosław Włodarczyk: Historia naturalna gwiazdozbiorów. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2002, s. 51–52. ISBN 83-7255-125-1.
  5. Kaler 2002 ↓, s. 125.
  6. a b Nick Kanas: Star Maps: History, Artistry, and Cartography. Wyd. 2. Springer, 2012, s. 156–157. ISBN 978-1-4614-0917-5.
  7. Planetary Names: Crater, craters: Schiller on Moon. [w:] Planetary Names [on-line]. Międzynarodowa Unia Astronomiczna. [dostęp 2017-08-31]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Julius Schiller, Coelum Stellatum Christianum, Kansas City: Linda Hall Library, 1627.
  • James B. Kaler: The Ever-Changing Sky: A Guide to the Celestial Sphere. Cambridge University Press, 2002, s. 150. ISBN 0-521-49918-6.